∇ Myśli skłębione, niezgłębione...

  POSTACIE OBJĘTE TOMEM SOLON (ok. 640 — 560) — ateński polityk i prawodawca, autor wierszy, w dużej mierze publicystycznych. KIMON (ok. 510-450) - ateński polityk i strateg. NIKIASZ (przed 469 — 413) — ateński strateg, stronnik Peryklesa i kontynuator jego polityki. ALKIBIADES (ok. 450 — 404) — ateński polityk i strateg, burzliwej działalności wojennej. KATON STARSZY (Marek Porcjusz Katon, 234—149) — rzymski konsul i cenzor, historyk, autor dzieła o gospodarstwie rolnym. LUKULLUS (Lucjusz Licyniusz Lukullus, 117 — 56) — przysłowiowy bogacz rzymski, konsul i wódz wojenny. KRASSUS (Marek Licyniusz Krassus, 115 — 53) — również bogacz rzymski, konsul r. 70, triumwir r. 60. POMPEJUSZ (Gneusz Pompejusz Magnus, 106 — 48) — wódz rzymski, wielokrotny triumfator, triumwir r. 60, rywal Cezara. KATON MŁODSZY (Marek Porcjusz Katon Utyceński, 95-46) - republikanin, stronnik Pompejusza w walce z Cezarem. ANTONIUSZ (Marek Antoniusz, 82 — 30) — triumwir r. 4

~  TABLICA DZIESIĄTA  ~ Szafarka boska, Siduri, żyje nad morzem bezludnym, na wybrzeżu mieszka, bogów orzeźwia. Uczyniono jej dzban dla chmielu, uczyniono złotą czaszę dla słodu. W zasłonę spowita siedzi na brzegu. Gilgamesz podchodzi do jej siedziby, w skóry odziany i straszny z wyglądu, w ciele swoim ciało bogów mający, w łonie rozpacz niosący, takiemu, co w daleką drogę odszedł, z lica podobny. Szafarka z dala go ujrzawszy rzecze sercu swemu, pomyślawszy, sama tak do siebie rozważa: -- Pewnie to zbój, gwałciciel kobiet! We wściekłości swojej dokądże zmierza? Widząc go szafarka wrota zawarła, drzwi zamknęła, zasuwą zaparła. Lecz on, Gilgamesz, miał ucho na łoskot. Podbródek swój podniósł i wparł w drzwi stopę. Do szafarki Siduri rzecze Gilgamesz : -- Coś ujrzała, szafarko, że od razu wrota zawierasz, drzwi zamykasz, zasuwą zapierasz? Bo w drzwi uderzę i strzaskam zasuwę! Nie każ mi się imać mego topora, nie trzymaj mnie pod drzwiami w polu, otwórz zaraz

MOWY ZARATUSTRY O TRZECH PRZEMIANACH Naz wę wam trzy przemiany ducha: jako duch wielbłą dem si ę staje, wielbłą d lwem, wreszcie lew dziec ię ciem. Wiele jest c ięż aru dla ducha, dla silnego jucznego ducha, w którym pokora zamieszka: wszystkiego, co c ięż kie i najc ięż sze, p ożą da jego siła. C óż jest c ięż kie? — pyta juczny duch i k lę ka jako wielbłą d, aby go dobrze obładowano. Cóż jest najcięższe dla was, bohaterzy? — pyta juczny duch, abym to na siebie wzi ą ł i radował si ę sile swej. Nie jestże to: siebie poni ż a ć , aby swej wyniosło ś ci ból sprawi ć ? Pozwoli ć ś wieci ć swemu szale ń stwu, aby móc drwi ć ze swej m ą dro ś ci? Nie jestże to: z własn ą wonczas rozstawa ć si ę spraw ą , gdy ona zwyci ę stwo ś wi ę ci ć poczyna. Na wysokie wspina ć si ę góry, aby kusiciela kusi ć ? Lub może to: ż ywi ć si ę ż oł ę dzia mi i traw ą poznania i w imi ę prawdy na głód duszy cierpie ć ? Lub może to: chorym by ć , a pocieszycieli odpr

III: Opowiadanie o zabawkach dla dzieci Kupcy Lailonii prowadzili dawnymi czasy ożywiony handel z Babilonem. Wywozili oni do Babilonu głównie specjalne ochraniacze na widelce do jedzenia mięsa bażantów, natomiast przywozili najczęściej grzebienie do czesania wielbłądów. Powód tego importu był taki, że w Lailonii w ogóle prawie nie wyrabiano grzebieni do czesania wielbłądów; ta ostatnia okoliczność wynikała po części stąd, że w Lailonii nigdy w ogóle nie było wielbłądów. (Nie było i już.) Ale nie zagłębiajmy się zbyt daleko w przyczyny. Opisujmy fakty. Otóż faktem było, że stary kupiec Pigu (nosił takie przezwisko, ponieważ miał duży zakrzywiony nos z czterema kropkami - żółtą, czerwoną, pomarańczową i czarną, z koniuszkiem lekko zwisającym ku dołowi i upodabniającym właściciela nieco do jastrzębia; otóż trzeba wiedzieć, że duży zakrzywiony nos z takimi właśnie czterema kropkami, z koniuszkiem lekko zwisającym ku dołowi i upodabniającym nieco właściciela do jastrzębia nazywał się „Pi

 O Opatrzności 1 • 5 ...Jedyną różnicę miedzy dobrym człowiekiem a Bogiem stanowi czas. Człowiek dobry jest uczniem Boga i jego naśladowcą, i prawdziwym synem, którego ów wspaniały rodzic, nieustępliwie wymagający dzielności, wychowuje w twardej dyscyplinie, podobnie jak surowi ojcowie. 2 • 1 Dobrego człowieka nie może spotkać nic złego: przeciwieństwa nie chodzą ze sobą w parze. 2 • 4 Słabnie męstwo bez przeciwnika. Swoją wielkość i siłę wtedy objawia, kiedy wytrwaniem okazuje, do czego jest zdolne. 2 • 6 Nieprzerwane powodzenie nie wytrzyma żadnego ciosu. Lecz kto nieustannie zmaga się ze swoja niedolą, ten cierpieniom zawdzięcza hart, i nie ustąpi przed żadnym złem, a nawet jeśli upadnie, będzie walczył jeszcze na klęczkach. 2 • 12 Ten przez śmierć staje się bogom podobny, czyj zgon nawet ci podziwiają, którzy się boją śmierci. 4 • 1 Nawet ludzie pospolici i mierni osiągają sukcesy; lecz tylko wielki człowiek zdolny jest odnieść triumf n

Stanisław ze Skarbimierza (rok urodzenia nieznany (po 1360), zmarł 9 stycznia 1431 r. w Krakowie), pierwszy rektor odnowionej w 1400 r. Akademii Krakowskiej, prawnik, kanonik kapituły katedralnej na Wawelu. Prawdopodobnie pochodził z plebejskiej rodziny. Zanim rozpoczął studia w Pradze, uczęszczał do szkoły prowadzonej przy kolegiacie w Skarbimierzu, mającej status studium przygotowawczego do studiów uniwersyteckich. Absolwentem tej samej szkoły był Mikołaj Rej. W latach 1380-1396 studiował na Uniwersytecie Praskim, na wydziałach artium i prawa. Studia zakończył uzyskaniem doktoratu prawa. Następnie wrócił na stałe do Krakowa, gdzie piastował wiele funkcji. Był m.in. spowiednikiem królewskim, kaznodzieją katedralnym, wikariuszem generalnym biskupa krakowskiego. Dwukrotnie pełnił funkcję rektora, po raz drugi w 1413 roku. Wybitny prawnik, znany w ówczesnej Europie, znakomity mówca; W "Kazaniu o wojnach sprawiedliwych" (1410 r) zajął się takimi kwestiami jak