"Kabała" - Wprowadzenie

"Wewnętrzna mądrość Kabały jest taka sama, jak Biblii, Zoharu i
przypowieści z jedyną różnicą miedzy nimi będącą sposobem
rozumowania. Jest to bardziej podobne do starożytnej mowy
przetłumaczonej na 4 języki. Oczywiste jest, że mądrość sama w
sobie nie zmienia się w ogóle, z powodu zmiany języka.

Wszystko, co musimy wziąć pod uwagę – który z nich jest
najbardziej odpowiedni i najszerzej akceptowany do
przekazania wiedzy" - Baal HaSulam: "Owoce Mądrości".

Co to jest Kabała?

 (na dobry początek)

Kabała jest dokładną metodą badania i definiowania miejsca człowieka we Wszechświecie. Mądrość Kabały mówi nam, jaka jest przyczyna życia człowieka, dlaczego człowiek się rodzi, po co żyje, jaki jest sens jego życia, skąd pochodzi i dokąd idzie po zakończeniu swojego życia w tym świecie. Kabała jest metodą pojmowania świata duchowego. Uczy nas o duchowym świecie i poprzez studiowanie Kabały rozwijamy jeszcze jeden zmysł. Za pomocą tego zmysłu możemy byc w kontakcie z wyższymi światami. Kabała nie jest nauką teoretyczną, a jedną z bardziej praktycznych. Człowiek uczy się o samym sobie, kim jest, jaki jest. Uczy się, co powinien robić, by zmienić siebie, stopniowo, krok po kroku. Prowadzi swoje badania poprzez swoje wewnętrzne „Ja”. Wszystkie doświadczenia przeprowadzane są na sobie, wewnątrz siebie. Dlatego właśnie Kabała nazywana jest „Ukrytą mądrością”. Dzięki Kabale człowiek przechodzi wewnętrzne zmiany, które tylko on odczuwa i tylko on wie, że mają one miejsce. Te działania odbywają się wewnątrz człowieka. Jest to dla niego niepowtarzalne i wyjątkowe i tylko on wie o tym.

Słowo Kabała pochodzi od hebrajskiego słowa lekabbel – otrzymywać. Kabała określa motywy działań jako „pragnienie otrzymywania”. To pragnienie dotyczy otrzymywania różnego rodzaju rozkoszy i przyjemności. Żeby otrzymać rozkosz, człowiek zazwyczaj gotowy jest wkładać w coś olbrzymi wysiłek. Pytaniem jest:  Jak człowiek może osiągnąć maksymalną ilość rozkoszy płacąc za nią minimalną cenę? Wszyscy próbują odpowiadać sobie na to pytanie, na swój własny sposób.

Istnieje pewien porządek, co do sposobu, w jaki pragnienie otrzymywania rozwija się i wzrasta. Na pierwszym etapie człowiek pożąda fizycznej przyjemności. Następnie poszukuje pieniędzy i poszanowania. Jeszcze silniejsze pragnienie sprawia, że ujawnia się w nim żądza władzy. Później może on rozwinąć pragnienie do duchowego, zaczynając szukać drogi zaspokojenia tego pragnienia. Przejście przez etapy pragnienia otrzymywania sprawia, że człowiek zapoznaje się ze swoimi możliwościami i ograniczeniami.

Kabała poświęcona jest wyższym światom, korzeniom naszych uczuć i myśli, których nie potrafimy uchwycić i pojąć. Ponieważ nie mamy kontroli nad światami, nie wiemy, jak i po co zostały stworzone nasze myśli i uczucia. Dziwimy się takim doznaniom jak słodki, gorzki, przyjemny, obrzydliwy i tak dalej. Nie powiodło nam się budowanie narzędzi naukowych do badania naszych uczuć, nawet w sferze psychologii, psychiatrii i innych dziedzin. Czynniki behawioralne pozostają daleko ukryte przed naszym pojmowaniem.

Kabała jest systemem naukowego oceniania naszych uczuć: bierze ogół naszych uczuć i pragnień i zapewnia ścisłą naukową formułę dla wszystkich zjawisk, na każdym poziomie, dla wszystkich rodzajów pojmowania i odczuwania. Jest to działanie uczuć połączone z rozumem. Wykorzystuje ona, dla początkujących studentów, geometrie, matryce i diagramy. Podczas studiów Kabały poznają oni każde ze swoich uczuć i zaczynają je rozumieć. Wiedza, jaką powinno się dawać im nazwę, stosownie do ich siły, kierunku i charakteru.

Mądrość Kabały jest starożytną i sprawdzoną metodą. Dzięki niej człowiek może otrzymać wyższą świadomość i osiągnąć duchowe wyżyny, gdyż w rzeczywistości jest to jego cel w tym świecie. Gdy człowiek odczuwa pragnienie do duchowego, zaczyna tęsknić za nim i wtedy może rozwinąć pragnienie poprzez mądrość Kabały, która dana nam została przez Stwórce. Kabała jest słowem, które określa cel Kabalistów:  

"Osiągnięcie wszystkiego, do czego zdolny jest człowiek jako istota myśląca, najwyższa z wszystkich stworzeń".

"Więc dlaczego Kabaliści zalecili każdemu studiować
Kabałę? Ponieważ jest to wspaniałe i skuteczne podawanie do
publicznej wiadomości, że istnieje niezrównana, wspaniała
wartość - studiowanie mądrości Kabały. Nawet pomimo tego,

że nie rozumieją i nie wiedzą, co studiują - to olbrzymie
pragnienie zrozumienia tego, co studiują, wywołuje światło
otaczające ich dusze. To znaczy, że każdemu człowiekowi
zapewniona jest możliwość ostatecznego osiągnięcia wszystkich
wspaniałych zdobyczy, które Stwórca przeznaczył dla nas w
Dziele Stworzenia.

Ci, którzy nie zdobędą ich w tej inkarnacji, 

dokonają  tego w innej, 

aż wypełni się zamiar Stwórcy. Nawet jeśli
człowiek nie osiągnie tej pełni świateł mu przeznaczonych,
Otaczające Światło poczeka, aż przygotuje on swoje Naczynie
do ich otrzymania. Dlatego też, nawet gdy brakuje mu Naczyń,
gdy człowiek zaangażowany jest w tą mądrość i wymienia nazwy świateł, 

Naczyń czekających i należących do niego, będą one świecić nad nim, 

lecz tylko do pewnego stopnia. Natomiast nie
wypełnią one jego wewnętrznej duszy, ponieważ jego Naczynia
nie są jeszcze gotowe, by je przyjąć. Kabała jest jedynym środkiem by

stworzyć Naczynie do otrzymywania światła
Stwórcy. Światło otrzymuje on, gdy zaangażowany jest w
mądrość przynoszącą mu dobro z góry, oddając mu obfitość

świętości i nieskazitelności, zbliżając go do osiągnięcia
spełnienia" - Rabi Jehuda Aszlag: "Wstęp do Nauki o Dziesięciu Sefirotach".

Kabała jest wyjątkowa w tym, że daje człowiekowi smak i odczucie duchowego w trakcie studiowania, a od tych doznań zaczyna on bardziej pragnąć to, co duchowe od tego, co materialne. Odpowiednio do swojej duchowości, oczyszcza swoją "chęć" i uczy się oddalać od rzeczy, do których kiedyś go przyciągało, bardzo podobnie do tego, jak dorosłego człowieka nie pociągają już dziecinne zabawy. Dlaczego potrzebujemy Kabały? Ponieważ Kabała została wręczona nam jako trampolina do zmiany. Została wręczona nam, żebyśmy mogli poznać i postrzegać Stwórce w każdym danym momencie. To są jedyne powody, dla których Kabała została nam dana. Ktokolwiek uczy się Kabały aby zmienić siebie i naprawić, udoskonalić siebie, aby poznać Stwórce, osiąga stan, w którym zacznie widzieć, że może naprawić i zrealizować swoje prawdziwe przeznaczenie w tym życiu. Myślę, że pod wieloma względami metoda ta, czy jak kto woli "doktryna" - choć żadne słowo nie jest w stanie oddać pełni tego systemu - może wydać się zrozumiała tym, którzy wcześniej praktykowali buddyzm. Ale podkreślam, tylko pod pewnymi względami, chodzi mi o wyciszenie, oczyszczenie z pragnień, etc. Gdyż tak naprawdę, buddyzm i Kabała stoją po przeciwnych stronach, wszak Buddyzm zakłada, że nie ma Boga osobowego, to bardziej doktryna filozoficzna, tudzież styl życia, podczas gdy Kabała opiera się na silnym, bezgranicznym, niepodważalnym założeniu, że nad nami czuwa Bóg.

Historia Kabały i Zoharu

Pierwszym Kabalistą, o którym wiemy, był praojciec Abraham. Widział on cuda istnienia ludzkiego, zadał pytania Stwórcy i odkryły mu się wyższe światy. Wiedzę, którą uzyskał i metodę użytą w jej poznaniu, przekazał następnemu pokoleniu. Kabała przekazywana była wśród Kabalistów z ust do ust przez wiele wieków. Każdy Kabalista dodawał swoje unikalne doświadczenie i osobowość do tej podstawy nagromadzonej wiedzy. Ich duchowe osiągnięcia opisane były w języku odpowiednim dla dusz ich pokolenia. Kabała nadal rozwijała się po napisaniu Biblii-Tory (Pięcioksiąg Mojżesza). W okresie pomiędzy Pierwszą i Drugą Świątynią (586 r.p.n.e. – 515 r.p.n.e.) była już studiowana w grupach. Po zniszczeniu Drugiej Świątyni (70 r.n.e.), do dzisiejszego pokolenia, były trzy szczególnie ważne okresy w rozwoju Kabały, w czasie których powstały najważniejsze pisma o metodach studiowania Kabały.

I: Pierwszy okres miał miejsce w czasie II wieku, gdy napisana została księga Zohar przez Szymona Bar Jochai – „Raszbi”. Było to około roku 150 n.e. Rabi Szymon był uczniem znanego Rabiego Akiwy (40 r.n.e. – 135 r.n.e.). Rabi Akiwa i kilku jego uczniów było torturowanych i zostało zabitych przez Rzymian, którzy czuli strach przed nauczaniem przez nich Kabały. Zdarli z niego skórę i rozrzucili jego kości żelaznym zgrzebłem (wygladajacym tak, jak dziś szczotka do czyszczenia koni. Później uśmiercono 24,000 uczniów Rabiego Akiwy, Raszbi został upoważniony przez Rabiego Akiwe i Rabiego Ben Baba by nauczać przyszłe pokolenie Kabały, tak jak uczono jego. Rabi Szymon Bar Jochaj i czterech innych było jedynymi, którzy przetrwali. Po schwytaniu i uwięzieniu Rabiego Akiwy, Raszbi uciekł ze swym synem Elazarem. Ukrywali się w jaskini przez 13 lat (liczba ta nie jest bez znaczenie, dla konserwatywnego odłamu tej nauki). Wyszli z jaskini z księgą Zohar i ze skrystalizowaną metodą studiowania Kabały i osiągania duchowego. Raszbi osiągnął 125 poziomów, jakie może osiągnąć człowiek podczas swego życia w tym świecie. Zohar opowiada nam, że Raszbi i jego syn osiągnęli poziom zwany „prorok Eliasz”, to znaczy, że Prorok osobiście przyszedł uczyć ich.

Zohar napisany jest w unikalnej formie, w formie przypowieści i przedstawiony w języku aramejskim, języku, którym mówiono w czasach biblijnych. Zohar mówi, że Aramejski jest „odwrotną stroną hebrajskiego”, ukrytą stroną hebrajskiego. Rabi Szymon Bar Jochaj nie napisał tego sam; przekazał mądrość i sposób jej osiągnięcia w zorganizowany sposób, dyktując treść Rabiemu Aba. Aba przepisał Zohar w taki sposób, żeby tylko Ci którzy są godni zrozumienia, mogli zrozumieć. Zohar wyjaśnia, że rozwój ludzkości podzielony jest na 6000 lat, w czasie których dusze przechodzą ciągły proces rozwoju w każdym pokoleniu. Na końcu tego procesu dusze osiągają stan „końca naprawy”, tj. najwyższy poziom duchowości i jedności. Rabi Szymon Bar Jochaj był jednym z największych swojego pokolenia. Napisał i zinterpretował wiele tematów Kabalistycznych, które opublikowane były i są dobrze znane po dziś dzień. Z drugiej strony księga Zohar zaginęła po jej napisaniu. Zgodnie z tym, jak głosi legenda, pisma Zoharu były trzymane w ukryciu w jaskini w okolicy Safed w Izraelu. Zostały odnalezione kilkaset lat później przez Arabów zamieszkujących w tym rejonie. Kabalista z Safed kupował ryby na targowisku pewnego dnia i był zaskoczony odkryciem bezcennej wartości papieru, w który były one zawinięte. Natychmiast gotowy był zakupić pozostałe kawałki papieru od Arabów i połączył je w księgę. Stało się tak dlatego, że natura ukrytych rzeczy jest taka, że muszą zostać odkryte w odpowiednim momencie, gdy odpowiednie dusze zreinkarnują się i opuszczą do naszego świata. Oto jak Zohar pojawił się, by zostać odkrytym przez czas. Studiowanie tych pism odbywało się w tajemnicy w małych grupach Kabalistów. Księgę tą po raz pierwszy opublikował Rabi Mosze de Leon w XIII wieku w Hiszpanii.

II: Drugi okres rozwoju Kabały jest bardzo ważny dla Kabały naszego pokolenia. Jest to okres „Ari”, Rabiego Icchak Luria, który stworzył pomost pomiędzy dwoma metodami studiów Kabały. Pierwszy raz, czysty język Kabały pojawił się w pismach Ari. Ari ogłosił początek okresu otwartych masowych studiów Kabały.

Ari urodził się w Jerozolimie w 1534r. Gdy był dzieckiem, po śmierci jego ojca, matka zabrała go do Egiptu, gdzie dorastał w domu swego wujka. Podczas pobytu w Egipcie, żył z handlu, ale większość czasu poświęcił studiowaniu Kabały. Legenda głosi, że spędził 7 lat w odosobnieniu na wyspie Roda na Nilu, gdzie przestudiował Zohar, księgi pierwszych Kabalistów oraz pisma innego Rabiego jego pokolenia „Ramaka”, Rabiego Mosze Cordovero.

W 1570, Ari wyjechał do Safed w Izraelu. Pomimo swojego młodego wieku natychmiast zaczął nauczać Kabały. Jego wielkość została rozpoznana; wszyscy mędrcy z Safed, którzy posiadali ogromną wiedzę zarówno w ukrytej, jak i odkrytej Mądrości, przybyli, by studiować razem z Nim i tak stał się sławny. Przez półtorej roku jego uczeń Rabi Chajm Vital zapisał na papierze odpowiedzi na wiele pytań, które powstawały w czasie jego studiów. Ari pozostawił po sobie, podstawowy system studiowania Kabały, który
stosowany jest do dziś. Niektóre z nich to Ec Hachaim (Drzewo Życia), Sha`ar HaKavanot (Bramy Intencji), Sha`ar HaGilgulim (Bramy Reinkarnacji) i inne. Ari zmarł w 1572r. jako młody mężczyzna. Jego dzieła zostały przechowane zgodnie z jego ostatnim życzeniem , aby nie ujawniać jego doktryny, zanim nie nadejdzie odpowiedni czas.

Milky Way (Droga Mleczna)

 

Wielcy Kabaliści przekazywali metodę i nauczali jej, lecz wiedzieli, że ich pokolenie wciaż nie było gotowe docenić jej dynamiki. Dlatego też, często woleli ukryć lub nawet spalić swe pisma. Wiemy, że Baal HaSulam spalił i zniszczył większą część swoich pism. Wyjątkowe znaczenie ma fakt, że wiedza była zapisana na papierze, a później zniszczona. Cokolwiek ujawnia się w świecie materialnym, wpływa na przyszłość i łatwiej odkrywane jest po raz drugi. Rabi Vital polecił ukryć i pochować pozostałe części pism Ariego razem z nim. Część została przekazana jego synowi, który uporządkował sławne dzieła, "Osiem Bram". Dużo później, grupa uczniów, kierowanych przez wnuka Rabiego Vitala, wydobyła pozostałe części z grobu.

Studia Zoharu w grupach, otwarcie rozpoczęły się dopiero w okresie Ari. Studia Zoharu prosperowały następnie, przez 200 lat. We wspaniałym okresie Chasydut (1750 – do konca XIX wieku), prawie każdy wielki Rabi był Kabalistą. Kabaliści pojawiali się głównie w: Polsce, Rosji, Maroku, Iraku, Jemenie oraz w kilku innych krajach. Następnie, na początku XX wieku, zainteresowanie Kabałą osłabło, aż w koncu prawie całkowicie zanikło. 

III: Trzeci okres rozwoju Kabały zawiera dodatkową metodę do doktryny Ariego, napisaną w tym pokoleniu przez Rabiego Jehude Aszlaga, który jest autorem komentarza Sulam (drabina) do księgi Zohar oraz do nauk Ari. Jego metoda jest szczególnie odpowiednia dla dusz obecnego pokolenia. Rabi Jehuda Aszlag znany jest jako „Baal HaSulam". Urodzony w 1885r. w Łodzi, przyswoił głęboką wiedze pisanego i mówionego prawa w czasie swojej młodości, a później został sądzią i nauczycielem w Warszawie. W 1921r. wyemigrował wraz z rodziną do Izraela i został Rabim Givat Szaul w Jerozolimie. Był już pochłonięty pisaniem swojej własnej doktryny, gdy zaczął pisać swój słynny komentarz w 1943r. Baal HaSulam zakończył swój komentarz Zoharu w 1953r. Zmarł rok pózniej i został pochowany w Jerozolimie na cmentarzu Givat Szaul.

Jego najstarszy syn, Rabi Baruch Szalom Aszlag, „Rabasz” został jego następcą. Jego książki są skonstruowane według instrukcji jego ojca. Solidnie uzupełniają pisma jego ojca, ułatwiając nasze zrozumienie komentarza jego ojca przekazanego naszemu pokoleniu. Rabasz urodził się w Warszawie w 1907r. i wyemigrował do Izraela wraz z ojcem. Gdy tylko Rabi Baruch ożenił sie, jego ojciec przyjął go do studiującej grupy wybranych studentów zgłębiających ukrytą mądrość Kabały. Wkrótce dostał pozwolenie, by nauczać nowych studentów swego ojca. Po śmierci swego ojca, wziął na siebie kontynuowanie nauczania wyjątkowej metody, której się nauczył. Pomimo swoich wielkich osiągnięć podobnie jak ojciec, prowadził bardzo skromne życie. Pracował, jako: brukarz, budowniczy i urzędnik. Zewnętrznie był jak każdy przeciętny człowiek, lecz poświęcał każdą wolną chwilę studiowaniu i nauczaniu Kabały. Rabasz zmarł w 1991r.

Rabi Jehuda Aszlag, Baal HaSulam, uznawany jest za duchowego przywódce naszego pokolenia. Jest jedynym człowiekiem w tym pokoleniu, który napisał wyczerpujący i zaktualizowany komentarz Zoharu oraz pism Arie-go. Te księgi wraz z dodatkowymi esejami jego syna Rabiego Barucha Aszlaga, są jedynym źródłem, z którego możemy korzystać by wspomóc nasz dalszy rozwój. Gdy studiujemy ich księgi, w rzeczywistosci studiujemy Zohar i pisma Ari-ego, poprzez najnowszy komentarz (ostatnich 50 lat). Jest to pas ratunkowy dla naszego pokolenia, ponieważ umożliwia nam studia pradawnych tekstów tak, jakby napisane były teraz oraz pozwala nam korzystać z nich, jak z odskoczni ku duchowości. 

Metoda Baal HaSulam'a jest odpowiednia dla każdego, a Sulam (drabina), którą zbudował w swoich pismach, gwarantuje, że nikt z nas nie musi obawiać się studiowania Kabały. Każdemu studiującemu Kabałe zapewnione jest, że w przeciagu 3 do 5 lat bedzie mógł osiągnąć stany duchowe, wszystkie rzeczywistości oraz boskie pojmowanie, których nazwy nadawane są temu, co jest ponad i poza nami i nie jest jeszcze przez nas odczuwane. Jeśli studiujemy zgodnie z księgami Rabiego Jehudy Aszlaga, Baal HaSulama, możemy osiągnąć prawdziwą naprawę. Metoda studiów skonstruowana jest tak, żeby pobudzić w nas pragnienie pojęcia i zrozumienia światów wyższych. Otrzymujemy większe pragnienie poznania naszych korzeni i połączenia się z nimi. Wtedy upoważnieni jesteśmy, by doskonalić się i spełnić. 

Wszyscy trzej wielcy Kabaliści są tą samą duszą: najpierw ujawniającą sie jako Rabi Szymon, za drugim razem jako Ari i po raz trzeci jako Rabi Jehuda Aszlag. Za każdym razem wyczucie czasu było odpowiednie do dalszego odkrycia, ponieważ ludzie tych pokoleń byli godniejsi, a dusze opuszczały się, by nauczać metody odpowiedniej dla tych pokoleń. Każde pokolenie jest coraz bardziej godne odkrywania Zoharu. To, co było napisane przez Rabiego Szymona Bar Jochaj i ukryte, później odkryte było przez Rabiego Mosze de Leona, a następnie przez Ari-ego, który zaczął przekładać to na język Kabały. Te pisma również były w ukryciu i częściowo zostały ponownie odkryte, gdy nastąpił odpowiedni czas. 

Nasze pokolenie jest uprzywilejowane, by uczyć się z Sulam-u, który pozwala każdemu studiować Kabałę i naprawiać siebie właśnie teraz . Widzimy, że Zohar przemawia do każdego pokolenia. W każdym pokoleniu jest bardziej odkryty i lepiej zrozumiany niż we wcześniejszym pokoleniu. Każde pokolenie otwiera księgę Zoharu w wyjątkowy sposób, odpowiedni do korzeni jego szczególnej duszy. Znacząco, w tym samym czasie usiłuje się ukryć pisma kabalistyczne, dlatego Ci, którzy odczuwają potrzebę ich poszukiwania, odkryją je samodzielnie. Kabaliści wiedzą oczywiście, że proces zmian wymaga dwóch warunków i prawidłowego wyczucia czasu i dojrzałości duszy. Jesteśmy świadkami bardzo interesującego wydarzenia, określanego jako przełom i zapowiadającego nową erę w studiach Kabały.

 

Cdn...