∇ Myśli skłębione, niezgłębione...

KSIĘGA PIĄTA   ( Część I - TUTAJ* ) (Część II - TUTAJ* ) (Część III - TUTAJ* ) (Część IV - TUTAJ* ) Czemu umysł i rozum nie tkwią w ciele naokół Gdziekolwiek, w głowie, nogach, rękach — lecz wszędzie w ludziach Jedną mają siedzibę i jeden w ciele udział? Widać stąd, że wszystkiemu właściwe miejsce służy, W którym jedynie może powstać i życia użyć, Zgodnie się porozmieszczać wśród odpowiednich członków, Tak że ład jeden rządzi i wszystko tkwi w porządku. Tak to jedno za drugiem zna miejsce swe i drogę, Z ognia mróz nie powstanie, z wody nie buchnie ogień. Jeśli zresztą koniecznie dusza ma nie umierać I oderwana od ciała czucie w sobie zawierać, To najwidoczniej trzeba jej przydać zmysłów piątkę. Trudno inaczej duszę, błądzącą nad Acherontem, Zjawić wierzeniom naszym — i tak też od prawieka Pokazują malarze i piewcy duszę człowieka, Zmysły jej dając wszystkie. Lecz jakże sama, bez ciała, Dusza-by oczy, nozdrza, ręce posiadać miała, Język i uszy? — Toż to brednie są oczywi

"“It is shocking to realize how little has been written about the female deities who were worshipped in the most ancient periods of human existence and exasperating to then confront the fact that even the material there is has been almost totally ignored in popular literature and general education. Most of the information and artifacts concerning the female religion, which flourished for thousands of years before the advent of Judaism, Christianity, and the Classical Age of Greece, have been dug out of the ground only to be reburied in obscure archaeological texts, carefully shelved away in the exclusively protected stacks of university and museum libraries" ~ Merlin Stone ( " When God Was a Woman" ) Source of text* The written word has certainly been the most useful tool for gathering history about ancient religion. Oral tradition always changes with the teller and it takes only one link in the generational chain to break for the entire

KSIĘGA CZWARTA   ( Część I - TUTAJ* ) (Część II - TUTAJ* ) (Część III - TUTAJ* ) Za tobą, któryś pierwszy z głębokich wyniósł ciemności Światło, by wskazać nam jasno prawdziwe życia wartości, Idę, dumo greckiego plemienia! W ślady twoje Mocno wraziwszy stopy, szczęśliwy i silny stoję. Nie zawiść mnie prowadzi, lecz raczej miłość skora Gonić mi ciebie każe. Jak się jaskółce porać Z łabędziem? Jak koźlęciu mdłemu o nogach drżących Marzyć, że przed rumakiem gonitwę w szrankach skończy? Tyś nam, ojcze, odkrywcą prawdy. Ty nam kroki Radą światłą kierujesz. Z twoich my pism głębokich, Pszczołom podobni skrzętnym, co piją słodycz kwiatów, Złote zbieramy słowa, godne być chlubą światu I poprzez wszystkie wieki wszystkim narodom świecić. Skoro nam głosić poczniesz o prawdzie wszystkich rzeczy Wiedzę umysłu twego, nieziemskiej wprost natury, Wnet ducha trwoga pryska, pryskają świata mury I widać, jako w próżni wszystkie się rzeczy stają. Widać majestat b