"Gilgamesz - Epos Starożytnego Dwurzecza". Tablica V
~ TABLICA PIĄTA ~
Przystanęli i dziwią się puszczy, widzą cedrów ogromną wysokość, wypatrują wokół leśnych przesmyków, gdzie Humbaba chodząc krok swój odcisnął. Drogi proste! ścieżki stopie sposobne! Widzą górę cedrów, mieszkanie bogów, tron śmiertelnej Irnini. Przed górą cedry pysznie się wznoszą, cień ich dobry i wielce przyjemny. Porosły w nim ciernie, porosły krzaki, pod cedrami wonny rósł oleander. Uszli jedną wiorstę i zabłądzili. Drugim razem przeszli dwie trzecie wiorsty i zabłądzili. Szli po raz trzeci. Dwadzieścia wiorst przeszli w boru cedrowym. Siedem gór przebrnąwszy pod wysokim cedrem stanęli. Podeszli w podziwie.
Znalazł Gilgamesz cedr swojego serca. Nie widzieli jeszcze takiego cedru. Podziwiają drzewo na wrota zdatne do przybytku Szamasza w Uruku. Sześć prętów powinny mieć na wysokość, dwa pręty na szerokość, jeden pręt sztaba, ucho i zatyczka mierzyć powinny. Z cedru je sporządzą biegli w rzemiośle w mieście Nippur, w grodzie świętym Ellila. Oto wrota, które niebieski Szamasz pragnie mieć w przybytku swoim, w Uruku. Takie jest pragnienie w sercu Szamasza.
Jął się tedy miecza dłonią Gilgamesz, z pochwy go wydobył, rzekł do Enkidu:
Niech wychodzi strażnik! Ty z tyłu stąpaj! Miecz masz jak i mój miecz: nie bój się śmierci! Gdzież się skrył przed nami srogi Humbaba? Nie poszedł na ciebie, nie poszedł na mnie, my na niego pójdziemy! Niechaj nam Ellil cedru na wrota pozwoli narąbać! Pójdź ostęp rozewrzeć, gdzie mieszka Isztar wśród zmarłych władna, śmiertelna Irnini!
Otwarł usta Enkidu i powiada do Gilgamesza:
Pójdźmy na Humbabę, tak, przyjacielu! Wkroczmy do siedziby jego jeden za drugim! Przez obawę swoją mogę cię zgubić. Oby cios oręża mego był trzykroć celny! Tyś mi powierzony. Jam jest Enkidu! Wziął mnie z sobą na wyprawę Gilgamesz.
Mieli u pasa topory ciesielskie. Wziął Enkidu topór. Zaczął cedr rąbać. Ledwie łoskot usłyszał Humbaba, gniew nim zatrząsł:
A któż to się zjawił? Kto drzewa bezcześcił z gór mych zrodzone, kto cedr śmiał rąbać?
Rzecze do nich Szamasz słoneczny z nieba:
Ruszajcie na niego! Nic się nie bójcie!
Aż tu Gilgamesza opadła słabość, w nagły sen zapadł i sen go pokonał. Legł na ziemi, wyciągnął się niemy, jakby w snach pogrążony. Enkidu go dotknął, Gilgamesz nie wstał, Enkidu przemawiał, on nic nie odrzekł.
Ty, który leżysz, który leżysz, panie Gilgameszu, władco Kullabu! Czyli długo jeszcze tak leżeć będziesz? Kraj górski ściemniał i cieniem się okrył, oto zmierzch się zatlił. Szamasz już odszedł! Głowa jego zgasła na łonie Ningal, macierzy Szamasza. Długo jeszcze leżeć tak będziesz? Obym ja, towarzysz, co z tobą poszedł, nie czekał na ciebie u gór podnóża! Oby matce, która cię zrodziła, żałoby sprawiać nie przyszło w Uruku, oby jej nie gnali na środek miasta!
Usłyszał Gilgamesz. Włożył napierśnik zwany głos walecznych, wagi syklów trzydziestu, narzucił go jakby lekkie odzienie, cały się nim okrył. Zaparł się, stanął, jak byk pysk pochylił, po ziemi wietrzył, zębami swoimi wstrząsnął ze zgrzytem.
Przez życie mojej matki Ninsun, z której łona wyszedłem, i mego ojca, czystego Lugalbandy! Niech będę jak dziecię zachwyt budzące, na łonie siedzące matki mojej, Ninsun, co mnie zrodziła!
Rzekł po wtóre Gilgamesz:
Przez życie mojej matki Ninsun, z której łona wyszedłem, i mego ojca, czystego Lugalbandy! Aż ubijemy tego męża, jeśli jest mężem, tego boga, jeżeli jest bogiem: drogi raz obranej do kraju żywych już nie obrócę do miasta Uruku!
Przemówił doń Enkidu, wierny towarzysz, pożałował życia i tak doń rzecze:
Nie znasz, przyjacielu mój, tego męża i dlatego ci przed nim niestraszne. Mnie on znany i przeto się lękam. Zęby ma Humbaba jako kły smoka, lwa oblicze, w starciu jest jak potop! Przed czołem jego, co jednako żre drzewa i trzcinę, nikt się ostać nie zdoła! Na czubku ogona swego i członka ma dwa łby wężów jadowitych. Ty wejdź, przyjacielu, do kraju żywych, a ja do miasta Uruku powrócę. Matce twej powtórzę czyny twe świetne, aż się twa macierz zaśmieje z radości. Potem jej wynik dla ciebie śmiertelny opowiem, aż się łzą gorzką zaleje.
Rozwarł usta Gilgamesz i rzekł do Enkidu:
Nie będą innych na moim pogrzebie zabijać, ładowna łódź nie zatonie, czechła potrójnego dla mnie nie przytną. Nie będzie moich żałoba przygniatać, nie zapłonie stos w moim domostwie i nie będzie moja chata spalona. Ty mnie pomożesz, ja tobie pomogę: cóż złego może nas dwóch spotkać? Skoro już zatonie, skoro zatonie łódź z Magan i z Dilmun, świetność z Magilum, w łodzi istot żywych, w łodzi zachodu wszystko musi spocząć, co wyszło z łona. My naprzód idźmy, na wroga swojego oczy obróćmy! Gdy naprzód pójdziemy, jeśli serce trwożne, zbędziesz się trwogi, jeśli strach będzie, pozbędziesz się strachu. W napierśniku okutym idź, ruszaj naprzód! Kto bitwy nie spełnił, nie zna spokoju.
Jeszcze nie podeszli nawet o wiorstę, jak z siedziby z cedru wyszedł Humbaba. Oko nań położył, swe oko śmierci, głowę nań schylił i głową potrząsał. Aż zapłakał Gilgamesz. Łzy po jego licu pociekły.
Do Szamasza niebieskiego woła Gilgamesz:
Daj mi sprzymierzeńców mocnych, Szamaszu! Jakże bez nich zagłady uniknę? Posłuszny ci byłem, świetny Szamaszu, drogą swoją szedłem z chętnego serca!
Wysłuchał Gilgamesza niebieski Szamasz.
Wielkie wiatry się zerwały przeciw Humbabie. Pierwszy huragan, drugi wicher północny, trzeci trąba powietrzna, czwarty burza piaskowa, piąty wiatr mroźny, szósty nawałnica, siódmy wicher piekący. Pierwszy lew, drugi jadowita żmija, trzeci smok, czwarty płomień rozgorzały, piąty wąż wściekły, co serce odwraca, szósty potop zgubny, co kraj zalewa, siódmy piorun prędki a nieodwrotny. Siedem wiatrów na niego napadło i wszystkie dmuchają w oczy Humbabie. W przód nie może postąpić. W tył nie może ustąpić. Przeląkł się Humbaba.
Krzyknął Humbaba:
Co to za jedni, mężowie z wyglądu, z bóstwami walczący?
Rozwarł usta i rzecze Gilgamesz:
Przez życie mojej matki Ninsun, z której łona wyszedłem, i mego ojca, czystego Lugalbandy! Otom w kraju żywych znalazł twoją siedzibę. Ręce moje słabe, oręż mój wątły przeciwko tobie aż tutaj przyniosłem. Teraz wtargnąć myślę w twój dom cedrowy.
Cisnął w nich Humbaba pierwszy swój błysk okropny, oni podskoczyli, ścięli gałęzie, razem je związawszy u stóp góry złożyli. Cisnął w nich Humbaba drugi swój błysk okropny, oni podskoczyli, ścięli gałęzie, razem je związawszy u stóp góry złożyli. Cisnął w nich Humbaba trzeci swój błysk okropny, oni podskoczyli, pień przerąbali, z boków obciosawszy u stóp góry złożyli. Cisnął w nich Humbaba czwarty swój błysk okropny, oni podskoczyli, pień przerąbali, z boków obciosawszy u stóp góry złożyli. Cisnął w nich Humbaba piąty swój błysk okropny, oni podskoczyli, pień przerąbali, z boków obciosawszy u stóp góry złożyli. Cisnął w nich Humbaba szósty swój błysk okropny, oni podskoczyli, pień przerąbali, z boków obciosawszy u stóp góry złożyli.
Kiedy siódmy błysk dobiegał kresu, wspiął się Gilgamesz do jego sypialni jako wąż na przystań, kędy łódź wiezie wino. W twarz go chlasnął, jakby kto całował! Humbaba z trwogi zadzwonił zębami i ręce mu zadrżały. Twarz w twarz stanęli. Wspaniałe było oblicze Humbaby. Jak byk z gór pojmany, z pierścieniem w nozdrzach, jak wojownik w jeńce wzięty, w łokciach spętany, zbliżył się Humbaba zbladły, łzy mu z oczu ciekną, do tyłu się umknął przed Gilgameszem:
Chcę ci, panie Gilgameszu, słowo powiedzieć! Nie znałem matki, co dała mi życie, i ojca nie znałem, co mnie wychował. Dano mi się zrodzić tu z góry Hurrum i samotnie, prostakowi, w górach zamieszkać! Ellil mnie uczynił strażnikiem lasów! Godzi ci się, Gilgameszu, byś mnie oszczędził! Ty będziesz panem, a ja niewolnikiem! Cedrów ci narąbię, z mych gór zrodzonych, wzniosę ci bez liku domów cedrowych!
Ozwał się Humbaba do Gilgamesza, na niebiańskie życie klął go Humbaba, na ziemskie, na życie krainy zmarłych. Za rękę go chwycił, w dom swój prowadzi, aż w swym sercu litość poczuł Gilgamesz.
Usta otwarł i rzecze do przyjaciela:
Enkidu! zaliż ptak w sidła złowiony wrócić nie powinien do swego gniazda? Zaliż jeniec nie powinien wrócić do swojej matki?
Enkidu przerwał mu i rzecze:
Gdybyś ty był tym schwytanym, już byś nie wrócił do matki. Nawet i najwyższy mąż, nieroztropny, przed losem nie ujdzie! Pożre go Namtar, złych losów wysłannik, co nie czyni różnic pomiędzy ludźmi. Jeśli ptak złowiony wróci do gniazda, jeśli jeniec do matki powróci: wówczas ty nie wrócisz, mój przyjacielu, do miasta, do matki, co cię zrodziła.
Otwarł usta i rzecze Humbaba:
Enkidu! złe słowo w duszy twej wzeszło, wrogie a nieszczęsne słowo powiadasz, ty, najemnik za jadło najęty, co się drugich trzymasz! Stąd masz złe myśli. Przez zazdrość rzekłeś do niego te słowa.
Enkidu rzekł do Gilgamesza:
Słów nie słuchaj, które wyrzekł Humbaba! Nie lża ci zostawić żywym Humbaby! Jego nienawidzi Szamasz niebieski! Ubić musisz srogiego Humbabę i wszelakie zło wygnać ze świata, Szamaszowi wrogie, w ten dzień, gdy Szamasz, bóg słońca, znak swój ci objawił!
Rzecze doń Gilgamesz, do Enkidu:
Jeślibyśmy Humbaby dopadli, promienie jego przepadną w zamęcie, promienie pogasną i blask się zaćmi.
Rzekł doń Enkidu, do Gilgamesza:
Schwytaj ptaka, przyjacielu, dokąd wtedy umkną pisklęta? Później poszukamy boskich promieni, gdy się jak pisklęta w trawie rozbiegną! Najpierw jego znowu uderz, a sługi potem!
Jak usłyszał Gilgamesz słowa towarzysza swego, Enkidu, jak w ręku wzniósł bojowy topór, wyrwał swój miecz zza pasa, jak po szyi go rąbnął Gilgamesz, a przyjaciel, Enkidu, cios drugi zadał! Od trzeciego ciosu runął Humbaba, promienie jego uciekły w zamęcie, na ziem zwalili strażnika Humbabę. Na dwie wiorsty wokół jęknęły cedry: wraz z nim Enkidu zwalił bór cedrów. Powalił Enkidu strażnika lasów, na którego słowo Labnanu i Saria się trzęsły. Spokój się stał w tych wielkich górach, na szczytach górskich się spokój uczynił. Pobił moce wszystkie cedrów strzegące. Rozbite zginęły błyski Humbaby.
Gdy wszystkie siedem już uśmiercił, zdjął sieć bojową i miecz wagi ośmiu talentów, ciężar ośmiu talentów zdjął z jego ciała i las rozwarł, Anunnakich skrytą siedzibę, bóstw, które władną w krainie umarłych. Rąbie las Gilgamesz. Karczuje pnie Enkidu.
Enkidu był mówił do Gilgamesza:
Rąb teraz a zabijaj cedry, przyjacielu mój, Gilgameszu! Nic się nie bój! Powieś w pasie topór bojowy, przed Szamaszem chłodną wodę wylewaj! Cedry spławimy po rzece Purattu.
Podjęli z powrotem trupa Humbaby i na pohańbienie precz go cisnęli łeb oddawszy. Zło z świata wygnali. Posłali Humbabę przed wielkich bogów, iżby go sądzili Ellil i Ninlil, małżonkowie władni ziemią i wiatrem. Anunnaki go porwali sądzący zmarłych. Tak ubili okrutnego Humbabę dwaj mężowie waleczni, Gilgamesz i Enkidu. Na włóczni dźwignęli głowę Humbaby. Ellilowi głowę jego ponieśli, ziemię przed Ellilem ucałowawszy, przed obliczem Ellila ją położyli.
Ujrzawszy głowę strażnika Humbaby Ellil się rozgniewał i tak do nich krzyknął:
Coście uczynili?
I rzekł przekleństwo:
Niech oblicza wasze ogień ogarnie! Niechaj wasze jadło ogień pożera, niechaj wodę waszą ogień wypije!
Uniósł więc Ellil z siedziby Humbaby jego błyski wzniosłe, błyski okropne. Pierwszy błysk złączył z wielką rzeką, drugi błysk złączył z burzą południową, trzeci błysk złączył z gromem, co mieszka w chmurach, czwarty błysk złączył z groźnym lwem, piąty błysk złączył z barbarzyństwem, szósty błysk złączył z wielką górą, siódmy błysk złączył z panią Nungal, córką Irnini z krainy umarłych, biegnącą jak burza, straszną jak potop.
_________________________________________
Komentarze
Prześlij komentarz