∇ Myśli skłębione, niezgłębione...

Wiek XIV Jakub z Paradyża (ok. 1380 - 1464) Był uczniem Benedykta Hessego . Pisał dzieła ascetyczne, dogmatyczne, kanoniczne i moralne. Był zdecydowanym zwolennikiem koncyliaryzmu . Wybitny znawca Pisma Świętego. Był też zwolennikiem jedności zagrożonej rozpadem europejskiej "Christianitas". Upominały się o niego kultury i religie polskie i niemieckie. Był za odnową Kościoła, za to przeciwny życiu światowemu. Podkreślał rolę i nakaz pracy. Krytykował obłudę tzw. "świętoszków".  Czternasto-wieczna Via Moderna , odrzucała sumy Św. Tomasza i Dunsa Szkota. Cechowała ją myśl sceptyczna, praktycyzm i zainteresowanie etyką. Wyrazicielką tego była szkoła z Krakowa. Przeciwieństwem jej była z kolei Via Antiqua (od drugiej połowy XV w. na Uniwersytecie Jagiellońskim stara scholastyka znów triumfowała), głosząca, że etyka nie jest nastawiona na praktykę, ale na poznanie. W skład etyki wchodziły takie nauki jak: monastyka, ekonomika, polityka. W każdej z osobna trzeba

1.  Babel, budowa wieży Babel -- (hebr. nazwa Babilonu) -- symbol butnej, nie znającej umiaru ludzkości, której wszakże nie udaje się wyjść poza granice wyznaczone przez Stwórcę; zesłana przez Boga kara pomieszania języków, znajduje swój pozytywny odpowiednik w Nowym Testamencie w Zesłaniu Ducha Św. (Zielone Świątki) i związany z tym cud mówienia wieloma językami.  2.  Babilon ( ciekawa strona ) Babilon -- (Babilu = "Brama Boga", w Biblii jednak powiązane z pojęciem "pomieszania") -- miasto nad Eufratem. Nabuchodonozor II podbił Królestwo Izraela i dużą część jego obywateli wziął do "niewoli babilońskiej", stąd negatywna ocena Babilonu przez Żydów, jako antyteza niebiańskiej Jerozolimy. W Apokalipsie Babilon jest siedzibą wszystkich mocy antychrześcijańskich; miejscem bezbożnego życia i nierządu ("grzeszny Babilon" -- pojęcie używane jeszcze dziś). Jan opisuje wizję "nierządnicy babilońskiej", kobiety odzianej w

Pochwała Heleny 1.   O ładzie państwa stanowią dobrzy obywatele, o ładzie ciała — piękno, duszy — mądrość, czynów — cnota, mowy zaś — prawda, przeciwieństwa ich są wyrazem bezładu. Zatem i mężczyznę i kobietę, i słowo, i czyn, i państwo, i zdarzenia pochwały godne — pochwałą należy uczcić, temu natomiast, co bez wartości — udzielić nagany. Równy to błąd i ignorancja ganić to, co zasługuje na chwalenie, jak i chwalić to, co jest godne skarcenia. 2.   Powinnością tego samego męża jest zarówno trafnie przedstawić rzecz, jak i poprawić tych, którzy obwiniają Helenę, kobietę, wokół której narosła jednoznaczna i jednomyślna opinia — i to tak za sprawą wiary w słowa poetów, jak i dzięki sławie jej imienia, które stało się pamiątką tamtych zdarzeń. Ja zaś pragnę przedstawić w mowie pewne rozumowanie i tym samym zniesławioną uwolnić od winy, po wykazaniu, że fałszywie ją oskarżają i po przedstawieniu prawdy — chcę położyć kres niewiedzy. 3.   To, że i z natury, i z rodu

~  Delphin Enjolras  ~ "Synod w Elwirze z początku IV wieku postanowił, że kobietom nie wolno we własnym imieniu ani pisać, ani otrzymywać listów. Konstytucje apostolskie pouczały kobiety, by nie myły się często. Nawet, gdy się modliły, ich wargi miały poruszać się bezdźwięcznie – tak zalecał Cyryl Jerozolimski zmarły w 368 roku. Statuty synodalne św. Bonifacego, zmarłego w 754 roku, zabraniały kobietom śpiewać w Kościele. Po czasy najnowsze kobietom nie wolno było uczestniczyć w chóralnym śpiewie kościelnym. Jeszcze w 1903 roku obowiązywał ten zakaz. Chóry kastratów istniały przecież po to, by zapobiec przenikaniu elementu żeńskiego do muzyki kościelnej.   Ciąża i menstruacja czyniły kobiety niegodnymi obcowania z bogiem. Przyjmowanie komunii przez kobietę miesiączkującą aż po wieki średnie spotykało się z dezaprobatą. Menstruacja kobiet była według Grzegorza Wielkiego, zmarłego w 604 roku, skutkiem winy. W Kościele syryjskim kobiety miesiączkujące,